Projekt kulturalny

Kuba Knap jest bardzo płodnym artystą, który ma na swoim koncie 18 płyt, z czego dwie dwupłytowe, w tym mixtapy, oraz epki. To wszystko wydał od 2013 roku. W samym roku 2019 wydał 6 płyt – Knurion, Koniec końców, Flaj Łajz (z zespołem Renegaci Funku), Na rejonie na patencie (z Kajzerem), Wpierpol (z zespołem Okoliczny Element), oraz Undaknap (ze składem Undadasea).

W 2023 roku co prawda wydał jedną płytę, na którą słuchacze musieli czekać 3 lata – Tipiknapa. Jednak jest to najdojrzalsza płyta, na której wszystkie bity zostały wykonane w jazzowym stylu z żywymi instrumentami. Śledząc na bieżąco karierę Kuby Knapa, oglądając liczne wywiady i słuchając przede wszystkim jego twórczości cieszę się, że jego kariera poszła w tym kierunku. W kierunku nieskomercjalizowanym i spokojnym. Knap już nie jest Bejływemyszon – porzucił alkohol i wydoroślał, a cel został ten sam mianowicie: granie z pasją i wspieranie swoich ludzi. Knap dziś jest dojrzałym gościem o czym świadczy ten numer oraz ostatni album Tipiknapa, który każdemu z całego serca polecam przesłuchać w całości.

Nie chodzi o interpretacyjny popis, o wałkowanie wersu po wersie, dlatego nie napiszę kolejnego tekstu, jak to „osoba mówiąca” cierpi, wylewa metaforyczne słoiki łez i wspomina choć nie powinna. Wydaje mi się, że nie to chcę osiągnąć. Przy każdym wpisie zadaje sobie wręcz sakramentalne już pytanie: co chcę przekazać? I za każdym razem chciałabym, żeby atmosfera z młodych lat udzieliła się każdemu, żebym była dziewczyną z domówki, która puszcza swój ulubiony kawałek późno w nocy, z lekko szumiącego głośnika. Taki właśnie jest Fisz, którego lubię najbardziej. Nostalgiczny, delikatny, można się powoli bujać, przechylać w rytmie tych wszystkich powtórzeń, które okazują się bardzo na swoim miejscu.

Dzisiaj mam wrażenie, że Fisza postrzega się jako historię, czego, po pierwsze bardzo bym nie chciała, po drugie jest to zupełnie niesłuszne. To co zapoczątkował, teraz możemy dostrzec u twórców, którzy biją rekordy popularności. A dodatkowo Fisza może słuchać mama i córka, ojciec i syn i młoda babcia, bo to przeżycie ponadpokoleniowe, bo to jazz na żywo w kawiarni w Gdańsku i koncert w gdyńskim porcie, bo nie ma tam nic o gangsterach, skunach i szmulach.

Kolejnym utworem, który będę analizować jest Ukryty w mieście krzyk autorstwa Pezeta. Utwór pochodzi z płyty Muzyka Klasyczna z 2002 roku. Za produkcje utworu odpowiada Noon. Sampel użyty przez Noona pochodzi z utworu Mike’a Oldfielda – The Lake. W roku 2021 powstała nowa wersja tego numeru stworzona przez Łysy Live Session. O samym albumie raper mówi: „pierwszy album robisz całe dotychczasowe życie, każdy kolejny – raptem dwa lata”.

Utwór zaczyna się od refrenu, w którym powtarzany jest zwrot „My, ukryty w mieście krzyk”. Pezet przyznał w jednym z wywiadów udzielonym dla rytmy.pl w 2022 roku, że obecnie uważa to za grafomanię i nie użyłbym powtórnie takiego sformułowania. Mówi dosłownie, że wyrzuciłbym w pierwszej kolejności wers „mokra jak Bonaqua” z utworu Seniorita, a „w drugiej kolejności – frazę ukryty w mieście krzyk, czyli kultowe sformułowanie”.

W pierwszych wersach Pezet mówi o ludziach, którzy obserwują go i jemu podobną młodzież i myślą o nich różne, przeważnie złe rzeczy. Tacy ludzie jak on poddawani są stereotypowej opinii – uważa się ich za osoby bez uczuć, osiedlowe, może nawet trochę patologiczne. Pojawia się również zwrot w kierunku policji, że może jedynie spisać protokół i zadaje znów kolejne pytanie „kto krzyknie rap to rewolucja roku?”, zachęcając tym ludzi do wspierania jego muzyki.

Jestem wielkim fanem twórczości Donguralesko już od lat. Pamiętam, że płytę Magnum Ignotum Preludium, kupił mi na 16 urodziny kolega, jako prezent na urodziny. Dzięki tej płycie jeszcze bardziej zagłębiłem się w świat literatury, poprzez takie utwory takie jak Ikar, Umarli poeci, Gra szklanych paciorków, czy Raskolnikov. Na płycie znajduję się również numer: 451 Stopni Fahrenheita, który odnosi się do powieści Raya Bradburego, którego po przesłuchaniu piosenki stałem się wielkim fanem i zagłębiłem się dość mocno w jego twórczość, czytając jego powieści, oraz krótkie opowiadania.

Dziś z perspektywy czasu mogę jedynie powiedzieć, że to jedna z najważniejszych dla mnie płyt i na pewno miała ona ogromny wpływ na moje życie.