Autor: Adam Jarubas

Strategia oparta na głośnym obrażaniu się prowadzi donikąd. Bardziej efektywna jest pragmatyczna współpraca z innymi państwami.

Nie ma sporu co do tego, że Unia, stanowiąc wspólnotę suwerennych państw, sama w sobie jest też sumą interesów i polem często brutalnego starcia państw członkowskich w imię osiągania własnych celów. Wpływy w instytucjach UE zależą oczywiście od wielu czynników, jak wielkość populacji (głosy w Radzie) czy siła gospodarki, ale przede wszystkim od umiejętności budowania koalicji dla uzyskiwania swoich celów i sprawnej dyplomacji.

Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to, że w strategii rządzących głównym wrogiem Polski znowu stała się Unia Europejska. Zachęciło mnie to do tego, żeby podjąć się rozszyfrowania tego, jak działa to mocarstwo, które nam zagraża, jak zapadają tam decyzje i kto faktycznie stoi za tym antypolskim spiskiem. Bardzo często bowiem w narracji PiS Unia czy „Bruksela” przedstawiana jest jako zewnętrzny twór, który z założenia ma ciemiężyć nasz bohaterski naród.

Tydzień temu J. Kaczyński ogłosił, że nie interesują go już pieniądze z budżetu UE ( wydaje się, że już nie tylko te z KPO – 260 mld zł – ale i z budżetu na 7 lat – ogółem ok. 770 mld zł). W ślad za nim jego współpracownicy zapowiedzieli wytoczenie armat przeciw UE i odpowiedź „ząb za ząb”. A jeszcze niedawno po Polsce jeździły – wykupione za 10 mln zł – bilbordy promujące udane negocjacje budżetu z UE.

W gruncie rzeczy JK swoją wypowiedzią nie zaskoczył, bo już w 2016 r. w wywiadzie dla agencji Reuters zapowiedział, że jest w stanie „poświęcić wzrost gospodarczy Polski – czyli pieniądze obywateli –  dla realizacji swojej wizji ustrojowej”. Antyunijna retoryka PiS wraca więc na stare sprawdzone tory kiedy to dla odwrócenia uwagi od własnej nieudolności szuka się wroga na którego można zrzucić wszystkie winy.