Literatura

To był pewnie 1942 rok, niezwykle upalne lato, ludzie chowali się w cieniu drzew, tak mocno prażyło słońce.

Do tej niedzieli ślubu Maryśki i Janka wszyscy niemal podejrzewali, że ktoś donosi Niemcom, co dzieje się we wsi, kto z kim się kłóci, kto zabił świnię, albo cielę, bo zaraz podjeżdżali żandarmi i zabierali mięso, a nawet zdarzyło się, że przyjechali w dwa dni po zabiciu i zabrali wszystkie wyroby: kiełbasy, kiszki, salcesony, szynki. Prawie zawsze zabierali gospodarza i dobrze jak wracał po paru godzinach obity, posiniaczony, a zdarzyło się też, że nie wrócił ani tego dnia, ani następnego, a po miesiącu przyszła kartka, że przebywa na robotach przymusowych. Wszyscy więc podejrzewali, gadali o tym, szukali, kto by to był, ale na tym się kończyło.

Dwór w Czarnowie nie dorastał do tej nazwy, bo sam tak zwany pałac podobny był bardziej do obszernego wiejskiego domu niż do pałacu; a ziemi było zaledwie około 300 ha.

Na Karczówce, oddalonej od miasta dwa kilometry, całe wzgórze pokryte jest sosnowym lasem. Stare grube sosny, kiedy szumią w czasie wichury, to w ich szumie wielokrotnie słyszałem jęki, wycia, jakieś dziwne zawodzenia, jakby ktoś płakał, skarżył się, kogoś wzywał.

Będąc już w podeszłym wieku człowiek – myślę, że każdy człowiek – popada często w stany nostalgiczne pod wpływem ludzi,  miejsc, rzeczy, które spotyka na swej drodze; wnuki przypominają dziadkom ich własne dzieciństwo, dom rodzinny, rodziców, otoczenie domu, rodzeństwo, wzajemne relacje między domownikami.

To był drugi tydzień wakacji. Ukończyłem szóstą klasę szkoły powszechnej i obijałem się, nie bardzo wiedząc, co robić.