Autor: Alex Schippmann

Trudno nie ulec wrażeniu, iż w przededniu najważniejszych wyborów parlamentarnych od 1989 roku zostajemy metodycznie poddawani socjotechnicznej manipulacji. Zamiast uspokajać i koić naszą niepewność oraz egzystencjalne rozdarcie celowo podsyca się wokół nas niepokój o przyszłość. Codzienny lęk, jakiego doświadczamy jest w gruncie rzeczy dość irracjonalny i często wyolbrzymiony nie do końca przemyślanymi decyzjami rządu oraz przekazem medialnym. Niełatwo jest zachować zimną krew i spokój w sytuacji nieustannie podsycanego zagrożenia. Polityka strachu, jakiej doświadczamy w ostatnich latach oddaliła nas od siebie jeszcze bardziej niż kiedykolwiek. Znaleźliśmy się w sytuacji dość kuriozalnej, gdzie tragedia miesza się raz po raz z komedią i przybiera formę pompatycznej oraz pełnej absurdów i sprzeczności tragifarsy, którą najlepiej chyba należałoby nazwać maskaradą. To wszystko dzieje się naturalnie ze strachu.

Dokładnie o 4:45 nad ranem pierwszego września 2022 na Westerplatte patrzę w biało-czerwony kontur Polski, niebieski u podstawy. O, widzę ławkę! To dobrze, że jest gdzie usiąść, bo zaczyna się właśnie pierwsza lekcja nowego przedmiotu w polskiej szkole. Historia i teraźniejszość w pigułce. To Dzień Wiedzy nie tylko w Federacji Rosyjskiej i w Niemczech, ale przede wszystkim u nas i o nas. W każdej gminie, którą na to stać, wciagamy na maszt narodowe sztandary. A kogo nie stać, niech przynajmniej wstanie z kolan i na baczność wsłucha się w pieśń z ziemi włoskiej do Polski płynącą. Marsz, marsz Dąbrowski… Jeszcze Polska nie zginęła, póki „nasi” biją w tarabany, oj biją.

Patriotyczne, biało-czerwono-niebieskie ramko-ławki staną już niebawem w każdym województwie, ażeby obywatele mieli gdzie zadumać się nad losem naszej udręczonej historią i teraźniejszością ojczyzny i cyknąć sobie przy okazji zdjęcie dla przyszłych pokoleń.

Jak to na pograniczu, przy porannej kawie czytam z zapartym tchem po raz kolejny “Nieznośną lekkość bytu” Milana Kundery. I co z tego? Ano picie kawy tylko wtedy ma sens, gdy towarzyszą mu szalone emocje. Tylko wtedy ta banalna z pozoru czynność staje się przeżyciem głęboko egzystencjalnym. Einmal ist keinmal (raz to tyle, co nic), dlatego tak ważnym staje się staranne kultywowanie codziennych rytuałów. W innym wypadku życie przecieknie nam mimowolnie przez palce, a na końcu tej drogi jest już tylko nuda i bezsens – a do tego dopuścić nie możemy.

Gdy wszystko wokół przemija niczym sen, tak czy inaczej szukamy w pamięci jakichś trwałych punktów odniesienia do przeszłości, pozwalających przetrwać to, co niespodziewanie zsyła nam los. Nie mają oczywiście większego sensu jakiekolwiek próby użalania się nad sobą. Albowiem tak jak nie można zatrzymać czasu, nie można też uciec ani przed sobą, ani przed przeznaczeniem. Warto zatem ot tak, po prostu dać się ponieść owej nieznośnej fali błogiej tymczasowości. Jak to na pograniczu.

Wpadłem po raz kolejny przejazdem do Pragi. Praga dla mnie ma w sobie za każdym razem tę niesamowitą choć ulotną wiosenną świeżość i lekkość. Praga to nieustająca inspiracja albo wariacja – jak zwał, tak zwał, poruszamy się wszak dzień po dniu w oparach absurdu, który nie wiadomo dokładnie gdzie się zaczyna a gdzie kończy.

W Pradze dopadł mnie wirus metafizyczny, gdyż natychmiast natknąłem się na Kafkę. Zaraz obok dostrzegłem ławkę. Siadłem więc na niej i zapaliłem trawkę? No skąd… W Pradze jest teraz prawie tak jak w Amsterdamie, więc jedźcie tam zaraz – nic się Wam nie stanie. Gdy jest się niczym, można wszak pozwolić sobie na wszystko, jak mawiał Gombrowicz. A i to często nie wystarcza. Być może potrzebna będzie mentalne kwarantanna.

Według prezesa Kaczyńskiego prezydent Biden we wczorajszym przemówieniu w Warszawie „nic nie powiedział”. Wiemy skądinąd nie od dziś, że prezesa w ogóle trudno jest zadowolić. Prezes najlepiej czuje się patrząc w patriotyczne lustro i słuchając samego siebie. Wtedy to jest „coś”, w co obywatele bezwarunkowo powinni się wsłuchiwać. Gdyby na przykład przemówił do prezesa prezydent Trump, to też od razu byłoby „coś”. Ależ ci Amerykanie nie wiedzieli na kogo zagłosować w ostatnich wyborach…

Kilka dni temu zniknął z centralnego placu w Lublinie pomnik założyciela i pierwszego rektora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w latach 1918-1922 ks. Idziego Radziszewskiego. Pomnik wzniesiony na 100-lecie KULu zaledwie 4 lata temu usunięto, aby „zrobić miejsce” dla monumentu brata prezesa, prezydenta Lecha Kaczyńskiego, którego z Lublinem niewiele łączyło.

Wiele więcej łaczy z Lublinem profesora KULu i ministra edukacji Przemysława Czarnka, który wydaje się być wielce niepocieszony podwójnym wetem prezydenckim wobec swoich autorskich prób zaprowadzenia centralnie sterowanego zamordyzmu w polskiej oświacie. Dobrze, że prezydent Andrzej Duda wreszcie zrozumiał, że to jego ostatnia kadencja i tym samym może nieco wybić się na niepodległość i tym samym wydostać się ze szponów wyimaginowanej wiekszości rządzącej. Jak to mówią, lepiej późno niż wcale.

Wygraliśmy z Saudyjczykami kilkanaście lat temu w Rijadzie, wygraliśmy z nimi również kilka dni temu w Dosze. Ostatnie zwycięstwo okazało się kluczowe dla naszego awansu do fazy pucharowej Mistrzostw Świata w Katarze. Paradoksalnie też jedna bramka strzelona przez Arabię Saudyjską w przegranym meczu z Meksykiem pomogła naszej drużynie zachować honor. Można zatem śmiało powiedzieć, że nigdy wcześniej żaden arabski kraj tak znacząco nie przyczynił się do podtrzymania naszej dumy narodowej. Doszło zatem do niewątpliwego emocjonalnego zbliżenia w stosunkach saudyjsko-polskich. Ponadto – zbiegiem okoliczności – PKN Orlen sfinalizował właśnie sprzedaż części Rafinerii Gdańskiej saudyjskiej firmie Aramco.